[67]როდესაც მატებას
(πλεονάζειν) იწყებს დღისეული ზომა ზამთრის სეზონში, კვლავ მიუბრუნდება რა
ზენა სარბიელს მზე, ჭეშმარიტი სინათლის ღმერთმჩენეობას (“თეოფანიას”),
ხორცის წიაღ ადამიანურ ცხოვრებაზე ზედმინათებულს, ვდღესასწაულობთ. ახლა კი,
როდესაც წრეზე უკვე ცის შუაგულშია მნათობი, ისე, რომ ღამე და დღე თანაბარი
ხანგრძლივობით თანაშეეზომება ურთიერთს, ადამიანური ბუნების სიკვდილიდან
სიცოცხლისაკენ ზეასვლა საფუძველი ხდება ჩვენთვის ამ დიადი და საყოველთაო
(καθολικῆς) დღესასწაულისა, რასაც ერთნაირად (κατὰ ταὐτὸν) დღესასწაულობს
ადამიანთა მთელი სიცოცხლე, რომლებმაც კი ითვისეს აღდგომის საიდუმლო.
რა არის ამ ეპისტოლის განხილვის საგანი?
რადგან ჩვეულებრივია, რომ ამ საერთოსახალხო წმინდათვეობებზე ყველანაირად
გავამჟღავნოთ ჩვენს სულებში ჩამკვიდრებული განწყობილება და როდესაც სადღაც
ვიღაცეები საკუთარი საჩუქრების ძღვნად მირთმევით სიხარულს გამოხატავენ,
ვიფიქრეთ, რომ კარგი იქნებოდა, არც თქვენ დაგვეტოვებინეთ ჩვენეულ ძღვენთა
მოურთმევლად, არამედ ჩვენმიერი სიგლახაკიდან ღარიბულ მოსაკითხთა მიერ
მისალმების მარჯვენა გამოგვეწვდინა თქვენი მაღალი და დიდცნობიერი
სულისათვის.
