წმიდა დიონისე არეოპაგელი - საღვთო სახელთა შესახებ

თანახუცეს⁽²⁾ ტიმოთეს დიონისე ხუცესი საღვთო სახელთა შესახებ¹

 

თავი I

[რა არის სიტყვის მიზანი და რა არის საღვთო სახელთა შესახებ გადმოცემა]²

[5]1. ახლა კი, ჰოი ნეტარო, “საღვთისმეტყველო განწესებათა”³⁽³⁾ შემდეგ, როგორც საწვდომია, საღვთო სახელთა ახსნაზე გადავიდეთ. ხოლო ახლაც წინასწარგანსაზღვრული იყოს ჩვენთვის [წმინდა] ნასიტყვაობათა⁴ რჯულდება: შევეკრძალოთ⁵ ღვთის შესახებ თქმულთა ჭეშმარიტებას “არა ადამიანური სიბრძნის სარწმუნო სიტყვე[6]ბის მიერ”⁽⁴⁾, არამედ ღვთისმეტყველთა სულითაღძრული ძალის “გაცხადებით” (შდრ. I კორ. 2,4), რომლის გზითაც უთქმელთ და უცოდნელთ უთქმელად და უცოდნელად შევერთვებით ჩვენეული აზრისმიერი და გონისმიერი⁶ ძალისა და მოქმედების ერთობისამებრ.

ამიტომ, არანაირად არ გაიბედება არც თქმა, არც რაიმეს გააზრება ზეარსი და ფარული ღმრთეების შესახებ⁽⁵⁾ იმათ გარდა, რაც წმინდა ნასიტყვაობათაგან ღვთისსახოვნად თქმულა ჩვენდამი, რადგან სიტყვაზე, გონებაზე და არსებაზე უზემოეს ამ ზეარსულობას⁷⁽⁶⁾ [ეთვისება] უცოდნელობა⁸. თვით მას უნდა განეკუთვნოს ზეარსი მეცნიერება⁽⁷⁾, [ჩვენ კი] იმ ზომით ავიხედოთ აღმართისაკენ, რა ზომითაც გასცემს თავის თავს ღმერთმოთავეობით⁹ ნასიტყვაობათა სხივი⁽⁸⁾ და უზენაეს ელვარებათა მიმართ საღვთოთადმი მრთელცნობიერებით¹⁰⁽⁹⁾ და სიწმინდით შემოვიზღუდოთ; რადგან, - თუ[7]კი გვმართებს რაიმეთი ვერწმუნოთ ყოვლადბრძენ და უჭეშმარიტეს ღვთისმეტყველებას⁽¹⁰⁾, - თითოეული გონების შესაფერისად ცხადდებიან და განიჭვრიტებიან საღმრთონი⁽¹¹⁾, როდესაც ღმერთმოთავეობითი სიკეთე მაცხოვნებელი სამართლიანობით⁽¹²⁾ ღვთივღირსეულად განზღუდავს განზომილებაში მყოფთაგან [თავის] განუზომელობას⁽¹³⁾, როგორც [მათთვის] ვერდასატევს.

წმიდა დიონისე არეოპაგელი - ციური იერარქიის შესახებ

მღვდელი დიონისე თანამღვდელ ტიმოთეს

ციური იერარქიის შესახებ

  I

1. “ყოველი კეთილი საბოძვარი და ყოველი სრულყოფილი ძღვენი გადმოდის ზემოდან, ნათელთა მამისგან” (იაკ. 1,17). მამა აღძრავს და აჩენს ნათელს, რომელიც კეთილი საბოძვარის სახით გვენიჭება. ნათლის ყოველი გამოსვლა, როგორც შემაერთებელი, ზეამზიდველი ძალა, აგვალივლივებს და მიგვაქცევს შემომკრებელი მამის ერთობისაკენ, ღმერთმყოფელი სიმარტივისაკენ, რადგანაც, თანახმად წმიდა სიტყვისა, “მისგან და მისთვის არის ყოველივე” (რომ. XI, 36).

2. მოვუხმობ იესუს, - მამისეულ ნათელს. იესუ არის “ჭეშმარიტი ნათელი, რომელიც ანათლებს ამქვეყნად მომავალ ყოველ კაცს” (იოან. I, 9), მის მიერ ვმაღლდებით მამისაკენ, თავდაპრველი ნათლისაკენ. იესუს ხსენებით, შეძლებისდაგვარად, მზერა მივაპყროთ მამათაგან გადმოცემულ უსამღვდელოეს სიტყვათა ზეამზიდველ ელვარებას, სადაც სახისმეტყველებით ვლინდება ციურ გონებათა იერარქია. როგორც ძალგვიძს, განვჭვრიტოთ იგი და არამიწიერი, შეუმკრთალი გონების თვალით შევიწყნაროთ მამისეული ღმერთმთავრობის ნათლისცემა, - თვით დასაბამი ნათლისა და ზედასაბამი, რომელიც იგავურად და სახეობრივად გვიცხადებს ანგელოზთა უნეტარეს იერარქიას და ამ გზით მამის მარტივი ბრწყინვალებისაკენ ზეაგვასწრაფებს. თვით ბრწყინვალების ერთიან წიაღს არასოდეს არაფერი აკლდება. სიკეთის ღირსებისამებრ, იგი მრავლდება, წინ მიიწევს და ვისთვისაც წინდაწინ ზრუნავს, მათ ეზავება, რომ შეიერთოს ისინი და აამაღლოს. ასეთ დროსაც ნათლის წიაღი მტკიცდება და ურყევად მკვიდრობს თავის შეუძრავ იგივეობაში, თანაც ყოველ ზემჭვრეტელს, ძალისაებრ, ზეაიზიდავს და სიმარტივის მიმნიჭებელი ერთობით შეაერთებს. შეუძლებელია, სხვაგვარად გამოგვიბრწყინდეს ღმერთმთავრობის ზეამზიდველი შარავანდედი, თუ არა წმიდა ფარდების ფერადოვნებაში დაფარული, სადაც, მამისეული წინაგანგებით, ჩვენი ბუნების შესაფერისად გარდაიქმნება იგი.