119-120
“დადებითი” და “უარყოფითი” ღვთისმეტყველება
ჩვენს წინა საუბარში შევჩერდით დადებითი და უარყოფითი ღვთისმეტყველების
რაობის განმარტებაზე. აღვნიშნავდით, რომ საღვთისმეტყველო წვდომა
ჭეშმარიტებისა, რამდენადაც ამას კაცობრივი ბუნება დაიტევს, ყველაზე
გამოკვეთილად არეოპაგეტულ სწავლებაში და საზოგადოდ მთელს ქრისტიანულ
მოძღვრებაში არსებითად ღვთისმეტყველების ამ ორი სახეობით არის გამოხატული.
რომელთაგან ყველანაირი გაგებით პირველს, წინმდგომობითაც (ე.ი. ამით იწყება
საღვთისმეტყველო წვდომა), უწინარესობითაც, ეწოდება თანამედროვე
ტერმინოლოგიით “დადებითი”, ძველ ქართულად “წართქმითი” ღვთისმეტყველება.
ესაა იგივე, რასაც გამოხატავს ბერძნული ტერმინი “კატაფატიკური”,
“კატაფაზისი” (დადებითობა, მტკიცებითობა) ანუ რასაც ლათინურად “პოზიტიური”
ღვთისმეტყველება ეწოდება.
